Bilgelik iyileşmiş acıdır. Bir konu hakkında acı çektiğimizde o konu hakkında daha bilgili oluruz. Yunan mitolojisinde bu kavramı yaralı şifacı Chiron temsil eder. Nereden yarandıysak oradan şifalanırız. Şifalandığımız yerlerden başkalarının acılarına derman oluruz. Bir acının içinden geçerek onu deneyimler, onun içinden geçtikçe o konuda bilgeleşiriz.
Travma sadece yaşadığımız tatsız olaylar değildir. Travma aynı zamanda sevgi, güvenme, güvenlik, bağlanma ve bağ kurma hissini deneyimleyememektir. Yüksek beklentili kişilerle yaşama, çokça hata yaptığının söylenmesi, dalga geçilme, tek başına bırakılma, çokça kendinden küçüklerle ilgilenmek zorunda olmak, genç yaşta çalışmak, çok fazla şehir değiştirmek, başka insanların sözünü tutmaması, başka kişilerle karşılaştırılma, duyguların kale alınmaması da …
Yarından itibaren tekrar sokağa çıkamayacağız. Aynı zamanda bu süreç bayrama denk gelecek. Belki bir çok kişinin aklında bu süreçte neler yapabilirim, kendime nasıl daha iyi bakabilirim var. Bu süreçte kendimize dinlenme izni verebiliriz. Bu bayramda belki de telaş yerine kendimize dinlenme izni verebiliriz. Sokağa çıkma yasağı olduğu süreçte herkesin bir üretim sürecinde olabileceğine şahit olabiliriz …
Fırtınadan çıktıktan sonra fırtınaya girenle aynı insan olmayacaksınız zaten fırtınanın bütün amacı da budur der Haruki Murakami. Biz de tüm dünyanın paylaştığı pandemiyi içeren bu süreçte aynı kalmamak için neler yapabiliriz? Kendimize her gün yapabileceğimiz basit hedefler koyabiliriz. Bu süreçte zorlanıyorsak bu zorluğu alıp onunla beraber oturup onun bize ne söylemek istediğini dinleyebiliriz acaba eski …
Kendimizi geliştirmek hayatta olduğumuz zamanlar seçmeyi tercih edebileceğimiz bir durumdur. İnsan olmanın doğası, sürekli gelişim altında olmaya açık olmakla şekillenir. Denemeye devam, sevmeye devam, daha çok anlamaya, dinlemeye devam… Bütün yaşantılarımız aslında onlara anlam vermemizi bekliyor, evet hepsi! Zaman zaman eski halimize dönmeyi istesek de, aslında eski halimize dönmek diye bir şey yoktur. Ama ileriye …
İyi olmak, sürekli sakin olmak değildir. Öfkeyi, üzüntüyü, heyecanı deneyimleyip tekrar sakinliğe dönmek psikolojik duyguları deneyimleme cesaretidir. Belki sürekli iyi olmayı isteyerek, bizi rahatsız eden durumlardan uzaklaşmak isteyip kopma modunda olabiliriz. Duygularımızla bağlantılı olmadığımız anlarda nelerden kaçıyoruz acaba ve neden böyle olduğumuzu, bu durumu ne zamandan beri kullandığımızı, bu durumun hayatımızın hangi döneminden beri bizim …
Değişebildiğimiz için terapi var. Birden bire tüm deneyimleri sıfırlamanın kolay olmadığının farkındayız, o yüzden öyle bir beklentimiz yok! Herkesin alışkın olduğu şeyler var, bazen öyle bir noktaya bulunuruz ki her şeyi sorgulamak istemeyiz. O noktada beraber çalışarak nelerin değişmesi nelerin aynı kalmasının istendiğine bakılabilir.
Anımsayarak yaşarız. Anımsamakla yaşamak farklı olabilir çünkü yaşarken anı deneyimleriz ama daha sonra olaya ait duygularımız, düşüncelerimiz, yaşamımıza farklı bir renk getirebilir. Neden olmasın? Belki de her şeyi anımsadığımız gibi yaşasaydık, ya da yaşadığımız gibi anımsasaydık her şey daha farklı olurdu; siz ne dersiniz?
