Yemek ile olan ilişkimiz aslında doyum ile ilerler. Nasıl doyurulduğumuzdan, ne ile doyurulduğumuz yeme ile olan ilişkimizi etkiler. Bazen bir bakarız hayatımız da bizi doyuracak o kadar hiç bir şey olmaz ki yemeklerle doymayı seçeriz. Yemek ile ilişkimiz, kendimiz ile ilişkimizi de yansıtır. Kendimizi neylerle besleriz? Nelerden keyif alırız? Bu sorulara bir bakabilirsiniz.
Değişebildiğimiz için terapi var. Birden bire tüm deneyimleri sıfırlamanın kolay olmadığının farkındayız, o yüzden öyle bir beklentimiz yok! Herkesin alışkın olduğu şeyler var, bazen öyle bir noktaya bulunuruz ki her şeyi sorgulamak istemeyiz. O noktada beraber çalışarak nelerin değişmesi nelerin aynı kalmasının istendiğine bakılabilir.
Bak bana! Bana bak. Her yerde bunu duymuşuzdur; anne bana bak. Bak baba ne yaptım. Kumdan kalemizi; yaptığımız yemeklerimizi çocukluktan beri bir çok şeyi başkalarına göstermeyi severiz. Bu doğal bir durumdur. Bak bana, bana bak durumu fazla olduğunda ise kendi hayatımızı ön plana almayıp başkalarını önemsemek ilk amacımız olabilir, bu durumlarda öncelikle kendimize bakmayı dilerim.
Nereye bakarsak, neyi ararsak onu görürüz, var olana odaklanırsak varı, olmayana odaklanırsak yokluğu görürüz.
