“Can dostum” dedim.

Sarıldım sıkı sıkı kendime.

Başımı okşadım, sırtımı sıvazladım.

Oturttum dizime, konuştum benimle.

Yaralarıma bantlar yapıştırdım.

Hayallerime aynalar tuttum.

Gözyaşımı ellerimle sildim.

Hatalarınla, beceriksizliğinle, başarısızlığınla, güçsüzlüğünle de çok güzelsin dedim.

Unutma bunları, seni sen yaptılar.

Kendime neleri nasıl başardığımı, ne başka sevdiğimi, nasıl başka sevildiğimi anlattım.

O koşullarda, bu hayatta, şu hale ne güzel geldim, devam da ederim diye ekledim. “İyi ki doğmuşum, iyi ki varım…” dedim.